✍️ یاداشت آرش شکیبایی مجد کارشناس پژوهشی بنیاد ایرانشناسی شعبه کرمان به بهانه ۱۶اردیبهشت نخستین سالگرد درگذشت شادروان استاد محمدعلی علومی

داستان‌نویس و پژوهشگر بزرگ بم

کلام او، چون بارانِ سرزمینِ خشک، جان‌ها را سیراب می‌کرد و روایت‌هایش، آینه‌ای از تاریخ و هویتِ مردمِ بم بود.

امروز، در آستانهٔ نخستین سالگرد درگذشت استاد محمدعلی علومی، خاموشیِ قلمِ توانمند او را بیش‌از‌پیش احساس می‌کنیم. مردی که نه‌تنها یک داستان‌نویس چیره‌دست، بلکه پژوهشی ژرف‌نگر در حوزهٔ فرهنگ، ادبیات و تاریخِ دیارِ کریمان و
بم، بود. آثار او چون ” پریباد”و کوچه دلگشا، تنها روایت‌هایی ادبی نبودند، بلکه تاروپودِ هویتِ یک منطقه را با نثری پرشور و تصویری زنده می‌بافتند.

استاد علومی، فرزندِ راستینِ خاکِ بم بود؛ کسی که دردها، امیدها و رؤیاهای مردمِ این سرزمین را در قالب کلمات جاودانه کرد. او با قلمش، بمِ کهن را فراتر از جغرافیا، به جهانیان شناساند و از فرازِ خرابه‌های زلزله، قصه‌های مقاومت و زندگی را روایت کرد. پژوهش‌های ارزشمندش در حوزهٔ فرهنگِ عامه و ادبیاتِ شفاهی، میراثی ماندگار است که همچون چراغی فراروی نسل‌های بعد خواهد درخشید.

در این سالِ بی‌او، جای خالیش در محافلِ ادبی و فرهنگیِ بم به‌شدت احساس می‌شود. اما می‌دانیم که آثارش همواره زنده‌اند و یادش در دل‌های دوستدارانِ ادب و هنر، جاویدان خواهد ماند.
یادش گرامی و روحش شاد باد.
به یادِ مردی که عشق به بم را با واژه‌ها گره زد.