زنان هنرمند کرمانی، با نخ‌های کرکی رنگ و بر نوعی پارچه که به آن عریض می‌گویند نقوش مختلف از جمله بته جقّه را می‌دوزند که در نوع خود بی‌نظیر است.

سابقه‌ی این هنر نیز به عصر صفویه برمی‌گردد و ارزشمندترین پته‌های موجود به زمان قاجاریه و اوایل پهلوی تعلق دارد. پته در رنگ‌های مختلف سفید، سبز، قرمز، سورمه‌ای، نارنجی و عنابی دوخته می شود. مواد اولیه آن ریس یا نخ است که رنگهای مختلفی دارد و قبل از شروع و دوخت نخ‌ها بر عریض، ابتدا طرح مورد نظر را روی آن گرته می‌زنند. از طرح‌های معروف پته می‌توان بته جقه، بته قلمکار، بته ترمه، بته لچک ترنج، بازوبندی و درختی را نام برد. انواع سجاده، پرده، زیرلیوانی، جلدقرآنی، پشتی پته در کرمان عرضه می‌شود.

نفیس ترین پته موجود در موزه آستانه شاه نعمت الله ولی به طول ۴۰۵ و عرض ۲۶۵ سانتی متر نگهداری می شود و دوخت آن در زمان حکومت شهاب الملک (۱۲۸۴ هـ.ق) آغاز و در عهد وکیل الملک ثانی به پایان رسید.گویا چهل دختر کرمانی در طول سه سال به دوخت این پته اشتغال داشته اند.