این اثر ارزشمند که پس از دفن مشتاق و عرفای دیگر در این مکان به عنوان یکی از اماکن مقدسه شهرت یافت، در اصل مزار میرزاحسین‌خان راینی، حاکم عصر زندیه در کرمان است (اواخر قرن ۱۲ هجری). مشتاق‌علی‌شاه در اواخر دوره زندیه به کرمان آمد و در روز بیست‌و‌یکم ماه رمضان ۱۲۰۵ هـ.ق در جامع گواشیر کشته شد.
آشنایی و دوستی مشتاق با محمدعلی‌خان پسر میرزاحسین راینی موجب شد تا این یار دیرین، جسد مراد خود را در محلی که برای پدرش ساخته بود دفن کند. در ۱۲۴۵هـ.ق که عباس‌میرزا نایب‌السلطنه به کرمان آمد، کوثر‌علی شاه، عارف معروفِ آن روز از دنیا رفت و در همین محل به خاک سپرده شد. در سال ۱۲۶۰ هـ.ق حاجیه‌خانم که از مریدان کوثر‌علی‌شاه بود، با پرداخت پنج‌هزار تومان اهدائی حاج‌میرزا آقاسی و نیز با تخریب بنای قبلی که برروی مزار میرزاحسین ساخته شده‌بود، بنای کنونی را احداث کرد.
علی‌رغم تصور عده‌ای، در زیر قبه بلند و اصلی، قبر کوثر‌علی‌شاه وجود دارد و مزار مشتاق و درویش جعفر و سایر عرفا در زیر دو گنبد دیگر واقع شده‌اند.
این مقبره‌ی دویست‌و‌چند ساله و بنای ۱۷۰ ساله در میدانی به همین نام قرار دارد. لازم به ذکر است که از سه گنبد موجود، دو گنبد کاشی‌کاری‌شده و یکی از آن‌هـا بدون کاشـی باقـی مانده‌اسـت. بـه عقیـده‌ی کاشـی‌کارها و معمـاران قدیم این گنبد که قبـر شیخ اسماعیل هراتی در زیر آن قرار دارد، کاشی به خود نمی‌گیـرد! در وسط گنبـد بزرگ، کوثرعلی‌شـاه و سمت راست آن قبـر مشتاق قرار دارد.