این اثر گرانبهای اسلامی، تاریخی با قریب هفتصد سال قدمت، همچون نگینی بر تارک این دیار می‌درخشد. مسجد جامع مظفری به سال ۷۵۰ هـ.ق به‌وسیله‌ی محمد مظفر میبدی بنا گردید و به‌همین دلیل به «مظفری» مشهور است.

مسجد جامع از نظر معماری و هنری به‌خصوص در قسمت سردر خاوری دارای چنان ارزش‌هایی است که «پوپ» باستان‌شناس معروف، آن را  از مفاخر معماری اسلامی، ایرانی و زمینه‌ی بالندگی این سرزمین می‌داند.

این مسجد دارای سه در ضلع‌های شمالی و خاوری و باختری است. طول صحن مسجد ۵/۶۶ متر و عرض آن ۴۹ متر و مساحت آن ۵/۳۲۵۸ مترمربع است. علاوه بر کاشی‌کاری‌ها، مقرنس‌کاری‌های سر در خاوری نیز اهمیت خاصی دارد. در جوار زیبایی‌های چشم نوازی که پیچک ورودی در خاوری دارد و از سنگ با روکش گچ و کاشی‌های کوچک نصب شده و آیاتی که در جوار آن نقش بسته است، به بخش دیگری از کاشی‌کاری معرق محراب باید اشاره کرد که در ضلع باختری قرار گرفته‌است. در طراحی این قسمت از رنگ زرد استفاده شده و حاشیه محراب نیز سنگ مرمر است که به ‌خصوص با خطوط زیبایی که برآن نقش بسته، شکوه خاصی ایجاد کرده ‌است.پشت محراب ضلع باختری، آرامگاه شاعر بلند آوازه اهل بیت، ملا بمانعلی راجی قرار دارد. به موجب خطوطی که در بالای مناره و گلدسته نقش بسته است، تقی خان درانی حاکم کرمان در عصر زندیه، به سال (۱۱۷۶ هـ ق) قسمت هایی از این مسجد را، تعمیر کرده است.