این عارف خداجو در نیمه‌ی اول قرن هشتم به دنیا آمد و پس از ۱۰۳ سال زندگی با افتخار، به سال ۸۳۴ هـ.ق در کرمان درگـذشت و بنا بر وصیت او، در مکان فعلی و در ماهان به خاک سپرده شد. از آن‌جا که آوازه‌ی شهرت شاه ولی به خارج از مرزهای ایران کشیده شده و در سایر کشورها ارادتمندانی داشت، لذا هسته‌ی مرکزی حرم شاه، با وجوه ارسالی توسط احمدشاه بهمنی دکنی که از مریدان شاه بود احداث شد. در کتیبه‌ی ورودی آستانه، ضمن اشاره به این موضوع، سال احداث بنا ۸۴۰ هـ.ق ثبت شده‌است.
در زمان محمد شاه قاجار و به همت او این صحن و گلدسته‌هائی که ۴۱ متر بلندی دارند ساخته شد و صحن و گلدسته‌های محمد شاهی، نام گرفت. این صحن ویژه دراویش بوده و شاید عده‌ای برای جلوگیری از برخورد متشرعه، نام حسینیه را بر آن نهاده باشند تا از ویرانی احتمالی آن جلوگیری شود. براساس کتیبه موجود که قابل دیدن و استناد است، در زمان عبدالحمید میرزا و توسط «استاد رضا» نامی، این صحن بازسازی و مرمت گردید. و پس از صحن میردامادی، آخرین بخش غربی آستانه به شمار می‌رود. اما سردر ورودی شرقی که هم اکنون از آن استفاده می شود در زمان پهلوی دوم و به سال ۱۳۳۲ خورشیدی از محل کمک های مالی امان الله خان عامری و توسط میراث فرهنگی ساخته شد. پس از این و در مقاطع مختلف تاریخی، قسمت‌های دیگری همچون صحن اتابکی ـ صحن و رواق وکیل الملکی ـ حرم ـ رواق شاه عباسی ـ صحن میرداماد ـ صحن حسینیه ـ سنگ نبشته داریوش به آن افزوده شد.