عبدالله مروارید

خواجه شهاب­الدین عبدالله پسرشمس ­الدین مروارید کرمانی، متخلص به بیانی و معروف به عبدالله مروارید است. پدرش از کارگزاران بزرگ دربار تیموری بود و علت انتسابش به مروارید این است که زمانی، مروارید بسیار درشت و گران­بهایی برای یکی از پادشاهان تیموری هدیه برده است. وی از معروف‌ترین نویسندگان دوره‌ی تیموری است که بویژه در انشای دیوان شهرت داشته، خط را بسیارخوب می‌نوشته و از خوش­نویسان مشهور بوده است. وی چنان در خط تسلط داشته که با دست چپ نیز خوش­نویسی می‌کرده است. او در موسیقی نیز دست داشته و در زمان خود قانون را بهتر از هر کسی می‌نواخته است. عبدالله نیز مانند پدر در دربار سلطان حسین بایقرا، به مقام‌های بزرگی دست‌یافت. درسال ۹۱۲ ق از کارهای دولتی کناره گرفت و در اثر ابتلا به آبله در هرات زندگی را بدرود گفت. تاریخ شاهی (تاریخ سلطنت شاه اسماعیل صفوی)، دیوان شعر مونس الاحباب، و کتاب‌ترسل از آثار دیگر اوست.