خواجوی کرمانی

کمال الدین ابوالعطا محمود علی بن محمود، شاعر، عارف و نویسنده­ ی قرن هشتم هجری و چهره‌ی توانای ادب پارسی در ذیحجه‌ی سال ۶۸۹ هجری قمری دیده به جهان گشود. هنوز عماد فقیه و جلال عضد در کرمان و‌یزد شهرتی نداشتند که آوازه‌ی شاعر شیرین سخن کرمان در ایران و بیشتر شهرهای عراق پیچید. حافظ، ارادتی خاص به خواجو داشت و بسیاری از غزل‌های خود را با الهام از سروده‌های خواجو به نظم کشیده و سرانجام حق مطلب را چنین ادا کرده است:

استاد  سخن  سعدی  است  نزد  همه  ­کس ­ اما                              دارد  سخن  حافظ ،  طرز   سخن   خواجو

خواجوعلاقه‌ای خاص به سفر داشت وتقریباً اکثرسال‌های عمرخویش را در سفربه سر برد.

ز  خانه  هیچ  نخیزد،  سفر گزین خواجو               که شمع دل بنشاند آنکه در وطن بنشست

خواجونه فقط درنظم استادی­مسلّم بود،بلکه در نثرنیز مهارتِ بسیاری داشت. آثار وی عبارتنداز:

1. دیوان، شامل صنایع الکمال و بدایع الجمال، مشتمل بر بیست و پنج هزار بیت.
2. خمسه، شامل همای و همایون، گل و نوروز، روضه الانوار، کمال نامه، گوهرنامه
3. سام نامه ۴٫ رساله البادیه ۵٫ رساله‌ی سبع المثانی